Commentaar door Paul Watson

Twee totaal verschillende vloten zijn op weg naar de Zuidelijke Oceaan. De Japanse walvisvloot, zwakker dan ooit tevoren, is drie weken te laat terwijl ze opstoomt naar het zuiden. De drie Sea Shepherd Conservation Society-schepen zijn sterker dan ooit tevoren, terwijl ze voor de walvisvaarders uit naar het zuiden opstomen. Hierdoor hebben ze de gelegenheid om op tijd in het walvisreservaat van de Zuidelijke Oceaan te zijn om de stropers bij aankomst te begroeten.

Aan boord van de drie schepen van Sea Shepherd zijn 88 bemanningsleden uit 21 verschillende landen die deelnemen aan de 7e Sea Shepherd-reis naar deze afgelegen en vijandige wateren. Dit jaar is de spanning groter dan ooit. De frustratie en woede van de Japanse walvisjagers wordt groter naarmate hun winsten langer teniet worden gedaan en hun schulden stijgen. Financieel hangt hun lot aan een zijden draadje, en dat weten ze.

In het kader van deze feiten hebben vier landen, als mede-oprichters van het Antarctische walvisreservaat in de Zuidelijke Oceaan, een gezamenlijke verklaring uitgegeven via het ministerie van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten, die elke actie veroordeelt die de veiligheid op zee zou kunnen bedreigen. Wij bij Sea Shepherd hebben hier geen problemen mee. Wij hebben in 33 jaar op zee geen enkel blijvend of ernstig letsel opgelopen of veroorzaakt, en al zeker niet in de laatste zes reizen naar de Zuidelijke Oceaan.

Waar de Sea Shepherd Conservation Society verheugd over is, is het feit dat de verklaring van de vier naties duidelijk de illegale walvisjacht van de Japanse walvisvloot veroordeelt. Deze verklaring valideert de interventie van Sea Shepherd tijdens Operatie No Compromise dit jaar, en moedigt deze aan

Wat we eigenlijk zouden willen zien is dat deze landen rechtstreeks de internationale milieuwetten zouden handhaven door het sturen van marineschepen naar de Zuidelijke Oceaan, om de bescherming van het walvisreservaat in de Zuidelijke Oceaan af te dwingen. We vragen ons vaak af wat het precies is aan het woord RESERVAAT, dat deze regeringen niet lijken te begrijpen.

Nieuw-Zeeland zei dat ze misschien een oorlogsschip zouden sturen, maar nu trekken ze dat in, met de bewering dat ze geen vaartuig hebben in een staat die goed genoeg is om de reis naar de Zuidelijke Oceaan te volbrengen.
De Kiwi's onder de bemanning van Sea Shepherd waren enigszins beschaamd om te horen dat een kleine non-profit zoals Sea Shepherd, met een magere begroting, in staat is drie schepen te sturen naar het reservaat, maar dat de Nieuw-Zeelandse marine er nog niet één op kan trommelen voor diezelfde reis.

De aanwezigheid van een Nieuw-Zeelands en/of een Australisch schip zou een zeer positieve stap zijn, in die zin dat dat zou zorgen voor een bemiddelende invloed tussen de walvisvaarders en de anti-walvisjagers. Zij zouden in staat zijn om acties vast te leggen en tegelijkertijd bewijzen van de illegale walvisjacht te verzamelen. Het zou natuurlijk mooi zijn als ze de stropers gewoon het reservaat uit zouden sturen, maar de economische en politieke realiteit is dat noch Australië, noch Nieuw-Zeeland Japan teveel tegen zich in het harnas willen jagen, uit vrees voor verstoring van de handelsbetrekkingen.
Beide regeringen zitten gevangen in een dilemma. De mensen van Australië en Nieuw-Zeeland zijn hartstochtelijk tegen de walvisjacht, en vooral de walvisjacht in de Zuidelijke Oceaan, maar de twee regeringen betalen slechts lippendienst aan deze passie en zorg.

De Nieuw-Zeelandse minister van Buitenlandse Zaken, Murray McCully, is meer minister van Buitenlandse Zaken voor Japan dan voor Nieuw-Zeeland. Hij heeft nog niet gesproken met een vertegenwoordiger van Sea Shepherd, maar hij blijft openstaan voor de zorgen van de Japanners. De enige politieke steun uit Nieuw-Zeeland en Australië is afkomstig van de Groene Partij van beide landen.

Sea Shepherd heeft de steun van de meerderheid van het Australische en Nieuw-Zeelandse publiek, van de Aboriginal gemeenschap in Australië en die van de Maori in Nieuw-Zeeland. We hebben de steun van de burgemeester van Fremantle en de burgemeester van Wellington. Het enige dat ontbreekt, is de ondersteuning van de federale overheden.
Wij van Sea Shepherd wachten niet met ingehouden adem op de officiële steun van de overheid. En het is toch niet zo belangrijk. We hebben wat we nodig hebben, de steun van de mensen en vooral van  de inheemse bevolking, en het is deze steun die ons omhoog houdt, want wij konden deze jaarlijkse reizen naar de Zuidelijke Oceaan niet maken zonder die ongelooflijke steun.

En dus laten we de politici maar praten, veroordelen, en het politieke spel spelen, zoals gebruikelijk.

Voor Sea Shepherd geldt dat we een aantal walvisjagers hebben te stoppen en we zijn van plan om ons op agressieve en effectieve wijze te verzetten tegen hen, daarbij rekening houdend met de veiligheid op zee, met de verantwoordelijkheid en zorg voor alle levens die daarbij betrokken zijn, waaronder die van onze eigen bemanning, de Japanse walvisvaarders en het allerbelangrijkste, voor onze klanten - de walvissen in het walvisreservaat van de Zuidelijke Oceaan.

DE GEZAMENLIJKE VERKLARING VAN DE VERENIGDE STATEN, NEDERLAND, NIEUW-ZEELAND EN AUSTRALIË