Sea Shepherd heeft zich de afgelopen vijf jaar gericht op illegale, ongemelde en ongereglementeerde visserij (IOO-visserij). Onze campagnes, voornamelijk in West-Afrika, hebben ons een schat aan informatie opgeleverd over de impact van zowel IOO-visserij als grootschalige industriële visserij op de oceaan.

Levensvormen in de oceaan worden nog steeds geabstraheerd:

- Vissoorten worden "voorraad" genoemd
- Extractie van levensvormen wordt beschreven als "oogst"
- Hoeveelheden worden gemeten in gewicht in plaats van individuele organismen
- Alle soorten worden eenvoudigweg "zeevruchten" genoemd
- En nog belangrijker, de mythe dat vissen geen pijn voelen

Dit is duidelijk een zorgvuldig gekozen taal, zodat potentiële consumenten de manier waarop we vissen niet in twijfel trekken. Maar onze bemanning op het water ziet deze vernietiging elke dag wanneer ze in contact komen met vissersschepen. 

We zien hoe de hoeveelheid bijvangst van soorten die niet commercieel kunnen worden geëxploiteerd, simpelweg worden gedood en teruggegooid in de oceaan.

We zien haaien die bij duizenden worden gedood door tonijnboten die zogenaamd "dolfijnvriendelijk" te werk gaan.

We zien hoe dolfijnen worden gedood door de vele vissers die ze als een plaag beschouwen omdat ze “onze vis” eten.

We zien zeehonden hetzelfde lot delen als de dolfijnen, omdat ze concurreren met onze visserij.

Er is iets fundamenteel mis met de manier waarop we naar de natuur kijken, de manier waarop we ons hebben afgescheiden van het ecosysteem waar we deel van uitmaken. Dit is met name pijnlijk zichtbaar in de wijze waarop we omgaan met de oceaan. We dumpen er onverschillig ons afval omdat we denken dat de oceaan groot genoeg is dat bovendien niemand het merkt. We nemen wat we willen denkende dat de oceaan een onuitputtelijke voorraad zou bergen.

Onze eetlust en vraag naar vis is nu zo groot geworden dat niets ons doet stoppen om aan de hiervoor benodigde gigantische hoeveelheid te komen. Vernietiging van habitats en het uitsterven van soorten lijkt geaccepteerd te zijn.

Maar zelfs de wereldwijde visserij begint het einde van de industrie te zien, en is zich terdege bewust van het feit dat als we doorgaan met de huidige snelheid, we onze oceaan in minder dan drie decennia leeggeplunderd zullen hebben. De industrie staat onder druk om de vraag bij te houden en de prijzen laag te houden, maar met de afnemende vispopulatie wordt het steeds moeilijker om het aanbod op peil te houden. De prijzen worden kunstmatig laag gehouden door wereldwijde subsidies ten gunste van de grootschalige industriële visserij. Deze concurreert vervolgens met lokale ambachtelijke visserij, waardoor er nog meer problemen ontstaan in regio's die al door voedselschaarste worden bedreigd. Andere ondernemers deinzen niet terug hun werknemers uit te buiten en middels gedwongen onbetaalde arbeid de kosten te drukken. 

Verder is er de eeuwige leugen dat het eten van vis een gezonde keuze zou zijn. We hebben de oceaan van de wereld zo vervuild dat het de hele voedselketen beïnvloedt, waarbij vervuilende stoffen zich concentreren naarmate je hogerop in de voedselketen komt. Zwangere vrouwen worden al jaren gewaarschuwd geen tonijn of zwaardvis te eten vanwege het hoge kwikgehalte, een situatie die alleen maar erger wordt naarmate we onze natuurlijke wereld meer vervuilen.

We bevinden ons op een punt in de geschiedenis waarop we een keuze moeten maken:

Stoppen we met het steunen van de destructieve en niet-duurzame industrie die onze oceaan vernietigt, of gaan we door en doen alsof er niets aan de hand is, en ontdekken we dat de oceaan nog tijdens ons leven leeg raakt? Beide keuzes leiden tot hetzelfde resultaat: we zullen nu of over 30 jaar stoppen met het eten van vis. Alleen hoe langer we wachten, hoe onomkeerbaarder de situatie wordt. Onze 'onuitputtelijke' oceaan heeft de limiet bereikt, dus het wordt tijd dat we de nodige keuzes maken om het evenwicht in onze oceaan te herstellen.

We zien de resultaten van onze campagnes om IOO-visserij in West-Afrika te stoppen, waarbij de vispopulaties weer opleven en ecosystemen zich na jaren uiteindelijk toch weer herstellen. Maar helaas is de schaal waarop dit gebeurt te klein. Handhaving van voorschriften en uitbreiding van de gebieden die worden beschermd tegen IOO-visserij en de grootschalige industriële visserij vormen de basis van de huidige campagnes van Sea Shepherd. In nauwe samenwerking met nationale autoriteiten stoppen we elk jaar tientallen illegale vissersschepen en redden we daardoor miljoenen levens. 

Het is een kwestie van overleven om de rampzalige uitbuiting van de oceaan te stoppen. Het is een strijd die we ons niet kunnen veroorloven te verliezen. Een strijd die de komende jaren zal toenemen als de vispopulaties blijven afnemen. Maar ook een strijd die we - met uw steun - van plan zijn te winnen.